چهاردهم فوریه (بیست وپنجم بهمن)، روزعشاق یا "ولنتاین"، اگرچه یک پدیده غربی است، اما حالا تبدیل به یک پدیده جهانی شده و نقاط مختلف جهان را در نوردیده است.

حالا کمتر جوانی را در سراسر جهان می توان یافت که این روز را نشناسد.

دراین روز، درکشورهایی که رابطه های عاطفی وعاشقانه "جرم" پنداشته نمی شود، دختران وپسران عاشق همدیگر را می بینند، به یکدیگرهدیه می دهند و به تفریحگاه ها می روند.

اما حکایت های عاشقانه دختران و پسران افغان تفاوت دارد. در افغانستان، باورهای سنتی و گرایش های قومی و منطقه ای سبب شده است که خیلی از رابطه های عاشقانه پایانی تراژیک داشته باشند و عاشق پیشه های زیادی درعشق شان ناکام شوند.

درشهر های افغانستان دختران و پسران، در شکل‌دهی رابطه های عاطفی و عاشقانه تا حدی دست باز دارند. جوانان در دانشگاه ها، مکاتب، مراکزفرهنگی و فروشگاه ها به دور ازچشم خانواده ها همدیگر را می بینند و عاشق می شوند.

اما وقتی زمان ازدواج فرا می رسد، عمدتا اختیار اصلی به دست خانواده هاست، خانواده هایی که راضی نیستند پسران و دختران شان قبل از ازدواج، همدیگر را ببیند یا با هم صحبت کنند.

شاید به همین دلایل است که درافغانستان، بیشتر رابطه های عاشقی با گریه و دلتنگی های نفسگیر همراه است، گریه هایی که دختران و پسران عاشق به خاطر نرسیدن و حتی ندیدن همدیگر سر می دهند.

در افغانستان جوانان برای دیدن معشوق شان حتی در روز "ولنتاین" هم زجر می کشند و باید برای خانواده های شان رفتن به دانشگاه، مکتب، بازار یا خانه دوستان را بهانه کنند.

"عاشق پیشه های ناکام"

در سال های پیش دردانشگاه کابل جوانان زیادی را می شناختم که حکایت های شنیدنی از عشق و عاشقی داشتند. اماحالا بیشتر این عاشق پیشگان می گویند که رابطه های عاشقی شان به ازدواج نمی انجامد.

یکی از این جوانان اهل نیمروز که خواست در گزارش نامش را "تمیم" بگیرم به دلیل شکست در یک رابطه عاشقانه پس از سه سال درس در دانشگاه کابل را ترک کرده است.

او می گوید سه سال عاشق یک دختر اهل کابل بوده است. اما مخالفت خانواده دختر سبب شده است که هرگز به او نرسد.

تمیم می گوید: "سال اول دانشگاه با هم آشنا شدیم، اما این آشنایی به یک رابطه عاشقانه منجرشد و ما عاشق همدیگرشدیم. پس از دوسال چندین بار خواستگاری رفتیم اما وابستگی های متفاوت (زبانی) خانواده های ما باعث شد که پدر دختر جواب رد بدهد".

تمیم می گوید: "دخترمورد علاقه ام مجبور شده بنا به اصرار خانواده اش با پسردیگری نامزد شود. من به شدت شوکه شده بودم و نتوانستم درس هایم را ادامه دهم و درنهایت هم ترک تحصیل کردم. با خودم تعهد کردم که با کسی دیگر ازدواج نکنم".

نرگس نام مستعار یک دختر جوان است که در یک مرکزفرهنگی در کابل کارمی کند. او می گوید درافغانستان خانواده، دوستان و قوم وخویش به خود حق می دهند که درهمه مسایل خصوصی جوانان دخالت کنند و حتی اینکه آدم عاشق که باشد و به که علاقه نداشته باشد.

اومی گوید: "من ازدوسال به این طرف جوانی را دوست دارم که از ولایت و منطقه ما نیست، اما به این دلیل بار ها ازسوی نزدیکان و حتی پسرانی که فقط از ولایت ما هستند مورد تهدید قرارگرفتم که پسرمورد علاقه ام را فراموش کنم."

این جوانان هشدارمی دهند که اگر با پسری که از ولایت ما نیست ازدواج کنی کشته خواهی شد.

موبایل، وسیله برای عشق ورزیدن پنهانی

در این میان موبایل ابزاری خوبی برای زنده نگه داشتن رابطه های عاشقانه و وسیله ای مناسب ارتباطی عاشق پیشگان محسوب می شود.

شماری از جوانان عاشق پیشه می گویند آنها اگر نتوانند همدیگر را در روز "ولنتاین" ببینند، فقط می توانند با موبایل این روز را به همدیگرتبریک بگویند.

احمد الله یکی ازجوانان کابل می گوید خیلی از رابطه های عاشقانه ازطریق صحبت های تلفنی شکل می گیرد. چون در افغانستان جوانان نمی توانند درملاء عام آزادانه با دختران صحبت کنند، از این جهت سعی می کنند وقتی به کسی علاقه پیدا کردند ازطریق صحبت های تلفنی بیشتر رابطه داشته باشند.

اومی گوید "من مغازه لباس فروشی دارم. خیلی کم دوست دخترم را می بینم. در ۲۴ ساعت درحدود چهار صد افغانی کارت اعتبارموبایل مصرف می کنم. ساعت ها باهم از طریق موبایل صحبت می کنیم. اگر یک روز صحبت نکنم فکرمی کنم او را ازدست داده ام".

اما احمد الله می گوید رابطه دختران و پسران ازطریق تلفن برخی مواقع مشکل آفرین می شود. او می گوید دخترانی هستند که می خواهند پسران را فریب دهند و کارت اعتبارموبایل دریافت می کنند. یا پسرانی هستند که از طریق صحبت های تلفنی به دختران دروغ می گویند و آنها را فریب می دهند.

عاشقی های اینترنتی

در این میان اما دنیای مجازی اینترنت نیز در رابطه های عاطفی و عاشقانه جوانان افغان نقش قابل ملاحظه دارد.

درشهرهای افغانستان دختران و پسران زیادی هستند که درسال های اخیر از طریق فضای مجازی اینترنت با هم آشنا شده اند. وقتی در اینترنت کافی های کابل سربزنیم، بدون شک پسران و دختران زیادی را می بینیم که ساعت ها بدون وقفه "چت" می کنند و یا صحبت های تصویری دارند.

حالا خیلی از این جوانان درخانه هایشان هم اینترنت دارند. عاشقان اینترنتی بیشتر کسانی هستند که ازطریق اینترنت دوست پیدا کرده و عاشق شده و برخی از این عاشقی ها منجر به ازدواج هم شده است.

در دنیای مجازی اینترنت، خیلی از پسران در شهرهای افغانستان عاشق دخترانی شده اند که در کشور های خارج زندگی می کنند و رسیدن به آنها دشوار است.

میرزاد یکی ازجوانان درکابل می گوید از یک سال به این طرف درفیسبوک عاشق یک دختر در ایران شده است، اما رسیدن به او تقریبا غیرممکن است. وی می گوید"این رابطه های عاشقانه پس ازگفتگو های زیاد ازطریق فیس بوک به وجود آمد ومن عاشق شدم، اما پس از مدتی متوجه شدم که من در یک دنیای مجازی به کسی دل دادم که نباید می دادم".

اما گاهی هم این رابطه های عاشقانه دردنیای مجازی اینترنت عاشق و معشوق را به هم می رساند. مهدی مهرایین و بتول محمدی زوج جوانی که حالا در بامیان افغانستان زندگی می کنند نمونه ای از این رابطه هستند.

مهدی درکابل و بتول درتهران باهم ازطریق اینترنت آشنا شدند و پس ازمدت ها "چت" و گفتگوهای عاشقانه دردنیای مجازی، باهم ازدواج کردند.

مهدی و بتول حالا یک پسردارند. اما به نظر می رسد در افغانستان هنوز راه درازی درپیش است تا دختران و پسران عاشق بتوانند راحت "روز عشاق" را به همدیگر تبریک گویند و جوانی با خیال آرام بتواند بگوید که عاشق شده است.